Opzich is het denk ik goed om je defensie niet te verwaarlozen zoals we de afgelopen decennia in Nederland hebben gedaan. Echter, hoop ik niet dat al dat nieuwe geld hetzelfde lot heeft als de investeringen in onderwijs waarbij de kosten de afgelopen jaren enorm zijn toegenomen, maar de netto kwaliteit omlaag is gegaan (meer laaggeletterdheid). In het onderwijs zie je dat er inmiddels meer consultants zijn dan leraren.
Als ze zich houden aan de (hopelijk minimale!) norm om 85% van de nieuwe wapens in Europa te laten maken is het wel goed denk ik. Technologie, productie, bevoorrading, en onderhoud van defensie systemen moeten echt op Europese bodem gebeuren. Beginnen met een goede vervanging van de MIM-104 Patriot. Aan die F-35's zitten we zeker nog zo'n 15 jaar aan vast... pfff. (die Zweden en vooral die Fransen zijn wat dat betreft slimmer geweest). We moeten niet afhankelijk zijn van shit die gebeurt aan de andere kant van de oceaan. Lange termijn denkbeeld is nodig. Anticipatie op verandering.
We moeten niet afhankelijk zijn van shit die gebeurt aan de andere kant van de oceaan. Lange termijn denkbeeld is nodig. Anticipatie op verandering.
De huidige voorgestelde lange termijn "visie" is het creëren van een nieuw ijzeren gordijn en een Europees militair industrieel complex. We zouden naast voorbereiden op oorlog vooral ook niet moeten vergeten om ons voor te bereiden op vrede. Daarvoor moet je wel op een gelijkwaardige manier de dialoog aangaan en dat hebben we in het Westen sinds de val van de muur niet meer gedaan. Wij zijn superieur en als je het niet op onze manier doet dan gaat je kop eraf, dit alles onder het mom van democratie en vrijheid. Deze "West and fuck the rest" houding heeft de NAVO opnieuw relevant gemaakt.
De Russische overheid bestaat net als alle grote machten uit schurken. Echter, zijn velen van ons blind voor de vergelijkbare verschrikkelijke zaken uit eigen hand, zoals het illegaal binnenvallen van landen en het creëren van miljoenen burgerslachtoffers. Als wij een ziekenhuis in Afghanistan bombarderen of een complete woonwijk opblazen in Irak is het een ongeluk wat niet heel prominent in het nieuws komt of de doofpot in gaat. Als de Russen een burgerdoel in Oekraïne raken is het met opzet en staat dat op de voorpagina. Dit schetst een beeld waarin het verschil tussen goed en kwaad is opgeblazen. Voeg daar wat angst aan toe en het volk blijkt in korte tijd op te hitsen om het kwaad met agressie te bestrijden. Natuurlijk zijn wij als samenleving vrijer dan veel andere samenlevingen in de wereld, maar hoe effectief kunnen wij oorlog bekritiseren en in hoeverre bepaald het volk wie de vijand is?
Ondanks dat wij de boter op ons hoofd misschien niet zien, ziet de rest van de wereld dat wel. We schieten vooral onszelf in de voet door de hele dag naar de ander te wijzen en ons met opgeheven hoofd te isoleren van de rest van het Euraziatische continent.
"Deze "West and fuck the rest" houding heeft de NAVO opnieuw relevant gemaakt."
Ik zie het meer zo dat barbaarse agressie zonder genade de NAVO opnieuw relevant heeft gemaakt. Bijv. massaal kinderen ontvoeren en (proberen te) heropvoeden, massaal civilians bombarderen, landmijnen leggen die nog vele generaties zullen doden en verminken, en andere oorlogsmisdaden van de afgelopen 3,5 jaar.
En landen als Polen, Finland, Estonia, Litouwen, en Latvia zou ik niet zo slordig categoriseren als -West- (net als Turkije niet die ook bij de NAVO zit) terwijl zij de meeste terechte angsten hebben van alle NAVO landen.
...Maar (ik heb me ook niet goed verwoord) mijn oorspronkelijke pleidooi ging eigenlijk over loskoppelen van de VS. Dus loskoppelen van de Amerikaans militair industrieel complex, en dus ja, een volwaardige Europees defensie complex opbouwen, (dus ook bijv. het liefst niet eens maar een onderdeeltje vanuit de VS) waar bijvoorbeeld Frankrijk al aardig goed in is.
Dit o.a. omdat we zo vaak zijn meegesleurd door de VS in oorlogen die vooral de kassen van de Amerikaans oorlogsindustrie (en olie prospectors) hebben gevuld, en waar wij heel veel bloed van op onze handen hebben (wij kochten dus zelf ook vooral Amerikaanse wapens in om dit bloedvergiet te bewerkstelligen).
Als de geschiedenis zich herhaalt zou het betekenen dat nieuwe Europese gemaakte wapens nog meer -West- tegen -Oost- bloed met zich mee zal brengen (door meegesleurd te worden met de VS), maar dat hoeft niet zo te zijn!
Een weerbaar Europa... en dan zonder losgeslagen operaties aan de andere kant van de wereld. Lijkt me zeer goed! Maar ik ben zelf ook zéér sceptisch hierover... Maar ik zie ook niet echt een andere optie... het kind in mij wil vrede op elke niveau... maar ja... het dilemma van leven tussen angst en liefde...
Nou, hoor ik je al zeggen. Europa heeft zelf ook bloederige initiatieven op hun handen. En dat is ook zo.. bijna de hele wereld op hun relatieve schaal. Zelfreflectie is goed, maar onszelf (militair/defensief) afzwakken door schuld(gevoelens)... tja.. dat is weer een andere ding. En afhankelijk blijven de VS' oorlogsindustrie al helemaal niet, maar ik denk dat we op deze laatste punt wel een soort van overeenstemming hebben.
Ik begrijp je emoties m.b.t. onze plaats in de wereld in het wel/niet steunen van geweld, al gaat het om defensieve (en gekoppelde preventieve) steun. Bijv. het bewapenen van Oekraïne ja/nee. Oftewel het wel of niet actief/passief proberen in te perken van imperialisme (met als tegenhanger het Amerikaanse -in check houden- variant van imperialisme die wij gesteund hebben). En dan Noord Korea die op China leunt, en Noord Korea die nu Rusland qua militair en manschappen steunt. Alles is één grote teringbende zou je kunnen zeggen. Wat te doen als China Taiwan aanvalt. Ik zeg zelf absoluut niet ingrijpen. Wanneer grijp je wel in? Hebben we het goed gedaan in bijv. Joegoslavië?
De bovenstaande paragraaf is vooral meer retorisch trouwens mbt de complexheid van situaties van dichtbij en ver weg en de interconnectie ervan.
"We zouden naast voorbereiden op oorlog vooral ook niet moeten vergeten om ons voor te bereiden op vrede."
Deze zin die je schrijf raakt mij wel in de zin van in hoeverre moet ik persoonlijk überhaupt oorlogspolitiek volgen terwijl ik een volkomen non invloed erop heb. Zelfliefde en naastenliefde op mijn mini-schaal is het enige wat ik (op dit moment) kan betekenen. Als ik een stem geef op Partij van de Dieren laat ik me niet afzwaaien door één onderwerp. Ik stem op een algemene visie van de harmonie van mens en de natuur. Ik ben het niet met alles van ze eens, heel veel niet zelfs, maar als ik niet als actieve lid profileer in de politiek/samenleving heeft mijn mening verder weinig betekenis. Dus ik verlaat voorlopig deze discussie om verder mijn eigen dingetjes te doen voor vrede op aarde ;-)
ONE LOVE :-)